Thailand 4.0 ถ้าหากพูดถึง ก็คงเป็นวลีเด็ดของยุคสมัยนี้ ที่ว่า 4.0 ก็คือประเทศเราที่จะมุ่งไปสู่ 4.0 จนกว่าจะกลายเป็นคำที่ ถูกมาใช้ในบริบทต่างๆ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่เราทุกคนนั้น น่าจะต้องเป็นเหมือนกันคือ รู้ว่า 4.0 จะต้องเป็นอะไรในทางที่ดีขึ้น แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้องว่าแท้ที่จริงมันคืออะไร และอีกอย่างที่สำคัญ ถ้าประเทศไทย จะไป 4.0 นั้นก็แปลว่าตอนนี้เรานั้น ได้ผ่าน 1.0 2.0 และ 3.0 มาแล้วหรือเปล่า และตัวเลขเหล่านี้คืออะไร หมายถึงอะไร ที่วันนี้เราจะมาทำความรู้จักและเข้าใจกับ ประเทศไทย ตั้งแต่ 1.0 ไปถึง 4.0 กัน
Thailand 4.0 ที่จะบ่งบอกถึงระดับการพัฒนา
ที่รวมไปทุกๆอย่างของ สภาวะเศรษฐกิจของประเทศไทย ทั้ง 4 ยุค
ประเทศไทยในยุค 1.0 คือ ประเทศไทยในยุคกสิกรรม ที่เป็นระยะยแรกๆ ของการพัฒนาเศรษฐกิจ ของประเทศต่างๆ ที่มักจะเริ่มต้น เศรษฐกิจด้วยธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับทรัพยากรดั้งเดิมของประเทสชาติ ที่เนื่องมาจากในความรู้และเทคโนโลยีไม่มาก และสอดคล้องกันกับลัษณะของสังคมและเศรษฐกิจแบบดั้งเดิมของประเทศอยู่แล้ว แต่ในกรณีของ ประเทศไทย 1.0 ที่เราได้ขับเคลื่อนด้วยทางภาคการเกษตร โดยที่เน้นเรื่องของการส่งออก ข้าวเป็นหลักจนได้ตำแหน่งของ ผู้ส่งออกข้าว อันดับหนึ่งของโลก หลายต่อหลายครั้ง แต่ทางการส่งออกทรัพยากรทางการเกษตรก็จะเป็นธุรกิจที่มีความผันผวนทางราคาโภคภัณฑ์โลก ที่นอกจากนี้สินค้ายังไม่ค่อยแตกต่างกันมาก ที่จะทำให้ตลาดที่มีการแข่งขันนั้นสูง และความผันผวนไปตามภาวะของเศรษฐกิจโลก
ประเทศไทยในยุค 2.0 คือประเทศไทยในยุคอุตสาหกรรมเบา ที่ระยะต่อมาของการพัฒนาระบบเศรษฐกิจ ที่ประชาชาติ ที่จะพัฒนาขึ้นมาเป็นอุตสาหกรรมของการผลิตมากขึ้น ที่เนื่องมาจากลักษณะธุรกิจที่มีความแน่นนอสูงกว่าและมักจะสร้างผลผลิดต่อตาราเมตร และของประชากรได้มากขึ้น ที่ระยะของประชาชาติมักจะเริ่มต้นจาก ส่วนของอุตสากรรมการผลิตที่มีความซับซ้อนไม่มาก โดยที่จุดเด่นของยุคนี้ที่จะทำให้เป็นผู้ชนะได้คือการมีต้นทุนค่าแรงที่ถูกกว่าประเทศที่เป็นฐานการผลิตอื่นจนทำให้สินค้ามีราคาในระดับที่แข่งขันได้ในตลาดโลก ระยะนี้รายได้ต่อหัวประชากรก็จะค่อยๆ ขยับตัวสูงขึ้นตามคุณภาพชีวิตที่ดีมากขึ้นจากการพัฒนาภาคอุตสาหกรรมที่สร้างรายได้ให้ประเทศมากขึ้น
ประเทศไทยในยุค 3.0 คือ รายได้ต่อหัวประชากรขยับตัวเพิ่มสูงขึ้น ค่าแรงขั้นต่ำของประเทศจะสามารถ ปรับตัวสูงขึ้นตามรายได้ประชากรและเงินเฟ้อ ทำให้การทำอุตสาหกรรมที่มีความซับซ้อนน้อยแข่งขันได้ยากขึ้นเรื่อยๆ จากสภาพต้นทุนค่าแรงที่สูงขึ้น ระยะนี้ประเทศต้องพัฒนาขึ้นไปเป็นอุตสาหกรรมที่มีการเพิ่มมูลค่ามากขึ้น ซับซ้อนมากขึ้น และใช้นวัตกรรมมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่น อุตสาหกรรมยานยนต์ อุตสาหกรรมชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ โดยปัจจุบัน ประเทศไทยมีสัดส่วนการส่งออกสินค้าประเภทรถยนต์ อุปกรณ์และส่วนประกอบมาเป็นอันดับหนึ่งของมูลค่าการส่งออกสินค้ารวม รองมาคือเครื่องคอมพิวเตอร์และส่วนประกอบ สะท้อนภาพการพัฒนาตัวเองมาจากยุค 2.0 ได้เป็นอย่างดี
ประเทศไทยในยุค 4.0 คือ ป้าหมายหลักเชิงเศรษฐกิจของประเทศต่างๆ ส่วนใหญ่คือ การเติบโตของเศรษฐกิจและการเพิ่มขึ้นของรายได้ต่อหัวของประชากร จนประเทศกลายเป็นประเทศที่พัฒนาแล้วหรือมีรายได้ต่อหัวของประชากรสูง การจะพัฒนาตัวเองไปสู่ประเทศพัฒนาแล้วต้องพึ่งพาการบริโภคในประเทศที่แข็งแกร่งและอุตสาหกรรมที่มีความสามารถในการแข่งขันได้ในระดับโลก ยิ่งประเทศชาติพัฒนาขึ้นเท่าไหร่ ต้นทุนค่าแรงของประชากรจะเพิ่มสูงขึ้นเท่านั้น ทำให้การทำธุรกิจเดิมที่มีความซับซ้อนไม่มากจะแข่งขันยากขึ้นเรื่อย เนื่องจากไม่สามารถแข่งขันกับประเทศกำลังพัฒนาที่ค่าแรงต่ำกว่าได้ ประเทศจึงต้องหันมาพึ่งพิงภาคการบริโภคในประเทศที่จะเติบโตไปตามคุณภาพชีวิตของประชากร และหันมาสร้างศักยภาพธุรกิจของประเทศให้แข่งขันในเวทีโลกได้
การจะเปลี่ยนแปลงประเทศไปสู่ 4.0 จึงต้องการเปลี่ยนจากการทำธุรกิจแบบ “DO” เป็น “MAKE” คือเน้นการสร้างสรรค์สิ่งใหม่มากกว่าการแข่งขันในอุตสาหกรรมเดิมๆ หรืออีกนัยหนึ่งคือธุรกิจไทยต้องมีแบรนด์ในระดับโลก เพื่อสร้างมูลค่าเพิ่มหรือรายได้เข้าสู่ประเทศที่จะขยายขอบเขตกว้างขึ้นจากห่วงโซ่อุปทานที่เคยเป็นผู้รับจ้างผลิตมาเป็นเจ้าของนวัตกรรม ประเทศไทยตั้งเป้าจะเป็นประเทศที่มีรายได้ระดับสูงภายในปี 2032 นอกจากการรอคอยภาครัฐและภาคเอกชนให้สร้างชาติแล้ว ปัจจัยหลักที่สำคัญที่สุดคือ “คนไทยทุกคน” ที่จะช่วยกันพัฒนาตัวเองให้มีความสามารถมากขึ้นและมีมูลค่าในตัวเองมากขึ้น
CR.UFABET
